Guy Verlinde
(solo)

Muziekschuur Heurne
2017, june 18

artist: Guy Verlinde

© Rootsville 2017

review & photo: Freddie

Volgend jaar bestaan Guy Verlinde & The Mighty Gators exact 10 jaar en dat zal op passende wijze gevierd worden. Ondertussen draait de 'Verlinde' machine op volle toeren want is het nu met zijn machtige krokodillen of aan de zijde van zijn 'Housrockers' of met zijn tribute aan 'Hound Dog Taylor. Overal waar hj aan bod komt is een 'party' geen loos begrip. Wat soms een beetje op de achtergrond komt te verdringen is dat Guy Verlinde ook solo meer dan zijn mannetje komt te staan.

Op een zonnige zondagnamiddag staat Guy op de 'bill' als solo artiest in 'een' muziekschuur te Heurne, dit voor een concert met beperkt aantal plaatsen. Om eindelijk na al die jaren eens getuige te kunnen zijn van Guy 'solo' samen met zijn resonator, een akoestische Gibson, een prachtige Weissenborn, een Harmony 'hollow body' Rocket, enkele harmonica's en een geïmproviseerde bassdrum trok ik op zondag 18 juni richting onbekend Heurne in de buurt van Oudenaarde. Hier in 'den hof' van Denise en Marc tref ik een tot muziektempel getransformeerde schuur aan waar alles tot in de puntjes is geregeld. De klank kwaliteit is er eentje waarvan meerdere clubs in ons land rode wangen van zouden moeten krijgen. Het prachtige zomerweer en dito mensen helpen natuurlijk om van deze omgeving te gaan genieten. Ook ik moest helaas blozen toen ik Guy kwam te vertellen dat dit pas de eerste keer is dat hem als soloartiest aan het werk zou gaan zien. Iets wat ik na het concert me helaas zou gaan beklagen.

In de schuur is er zelfs een heus podium voor handen, een PA waar ook velen jaloers op kunnen zijn en dit alles getuigt van een zekere professionele aanpak. Iedereen kan zich neer vleien in een zetel of op een aangename stoel en je kan op het gezicht van Guy Verlinde aflezen dat hij er zin in heeft.

Ondanks een gans arsenaal aan eigen nummers begint Guy hier met Son House zijn 'Don't You Mind, People Grinnin' in Your Face', dit volledig 'a capella' wel incluis handclappin' en daarmee waren we vertrokken voor een concert dat achteraf bij de betere van het jaar zou gaan behoren. Met de bindteksten in het sappig West-Vlaams heb 'ik' zelfs geen moeite mee, laat staan de aanwezigen die met volle teugen zitten te genieten van deze bluesman. Vele van zijn nummers zijn ontleend uit het dagelijkse leven zoals het hoort bij blues en ook al heb ik ze haast allemaal al wel eens gehoord, toch is het bijpassend verhaal van 'Sacred Ground' om je naar de strot te grijpen. Voor het eerst betrap ik me erop dat ik zit te luisteren.

Veel van zijn nummers behoren thuis in het vakje 'love songs', zo ook 'Don't Tell Me That You Love Me' waarbij Guy feilloos overschakelt van de resonator naar de akoestische Gibson. Eerlijk, zijn warme stem en aangename teksten blijven me verbazen en het lijkt hier of er een totaal andere Guy Verlinde voor me staat. Meermaals zal ik van de ene verbazing in de andere vallen en dit gebeurd zeker ook wanneer hij zijn 'Weissenborn' ter hand neemt. Met dit instrument brengt hij een ode aan Jimi Hendrix met diens 'Voodoo Child'. Niet een nummer waarbij we de snijdende rifjes krijgen te horen maar waarop Guy zich als een meester komt te tonen op deze 'lap steel'. Beheerst en met heel veel gevoel brengt hij hier Jimi op een totaal andere manier tot leven. Helaas komt er een einde aan deel '1' en alvorens te eindigen met 'Into Your Arms' brengt hij op een wel zeer unieke en ludieke manier zijn 'merchandising' aan de man....en vrouw.

Van deze Guy Verlinde was ik even niet goed. Zijn nummers die we allemaal wel kennen door de talrijke optredens met zijn 'Mighty Gators' of met de 'Houserockers' krijgen hier een totaal andere dimensie aangemeten. Zelden zo een muzikant bezig gehoord die zijn nummers solo weet te brengen alsof het hier allemaal nieuwe songs zouden kunnen zijn. Klasse is een toepasselijk woord. How, How, How, How!!!

Opmerkelijk is ook dat ik bij de eerste ben om mijn plaats terug in te nemen bij aanvang van de tweede set, en ook nu zal deze Guy Verlinde me blijven verbazen. Beginnen doet hij met 'I Shall Be Free'. Door toedoen van zijn eigen inbreng en met bindteksten die iedereen blijven boeien merk je zelf niet wanneer het hier eigen werk of covers betreft. De zeldzame covers die hij brengt doet hij op een manier waarbij klasse komt bovendrijven. Niet het klakkeloos overnemen van iemand anders zijn nummer maar met een totaal eigen inbreng. Zo is er Bob Dylan zijn verhaal over Blind Willie McTell. Ik geef het je op een blaadje, echte blues adepten waren hier zo meteen niet aanwezig maar toch kon je hier in deze schuur een speld horen vallen bij dit 'Piedmont' bluesje.

Met nummers als '99%' en het daarop volgende 'I Won't Be Fooled Again' komt de protestzanger boven bij hem met twee teksten die de volledige waarheid inhouden. We hebben nog juist die 'one percent' nodig om de wereld wakker te gaan schudden, en dan hebben we het hier niet over outlaws of andere heiligen maar diegene die op willen staan om alle onrecht durven te bestrijden.

Net op het moment dat ik begin te berusten in deze pakkende zonnige zondag komt deze blues fingerpickin' troubadour aandraven met een totaal andere verrassing. Sam Cooke zijn 'Bring It On Home' werd al talloze keren gecoverd en  een van m'n favorieten is of was de versie  van Sonny Terry en Brownie McGhee. Met weerom zijn prachtige 'Weissenborn' op de knieën levert hij hier zijn versie af van deze 'million seller' en gelukkig zat ik stevig op m'n stoel of ik was zonder meer door de knieën gegaan, Yeah, Hell Yeah!!!

Eerlijk toegeven voor mij mocht hij nog wel een uurtje doorgaan zo maar zoals de quote zich stelt, aan alles komt een einde. Gelukkig hoefden we niet al te lang aan te dringen voor enkele bisnummers want wie kan nu afscheid nemen van zulks moois. Nummers als 'Winter Blues' en 'Reckoning Blues' zijn geen meezingers maar passen hier overduidelijk in dit betoverende en intieme optreden van Guy Verlinde.

We gaan hier nu niet al te melig doen en de waarheid is dat er bij iedere muzikant voor- en tegenstanders zijn. Ook ikzelf heb door de jaren heen de mens leren kennen achter deze Guy Verlinde en zag hem in alle opzichten groeien. Wat ik hier heb mogen meemaken is te mooi voor woorden. Iemand die deze Guy Verlinde nog nooit solo heeft kunnen aanschouwen kan en mag hierover uiteraard geen oordeel vellen. Dit dames en heren was godverdomme grote klasse. Ladies and Gents we give you Eric...Verlinde...heij'm ;-)

Met dank aan Denise en Marc voor hun toewijding aan en eigen inbreng in het 'live' gebeuren...